Ja Jan,
Zo kan het gaan.
Zien wij elkaar een jaar niet.
Hebben we twee gezellige momenten binnen een maand.
Met ons vieren, ook jouw lieve Els en -zoals jij ook zou zeggen- jouw lieve Mien.
Begin Oktober een bezoek aan tentoonstellingen in Klagenfurt.
Jij plotseling verdwenen. We vinden jou terug in het Künstlerhaus.
Waar jij je vele jaren geleden had ingeschreven bij de Kunstverein Kärnten.
Voorteken of voorgevoel?
In ieder geval onverwacht Oktoberfest eten bij de Pumpe en op de koffie bij onze vrienden in 2Gether.
De volgende dag heb jij je gemeld om te danken voor de geweldig fijne dag. Verrassend warme woorden van dank. Voorteken?
En heb jij ons uitgenodigd bij jullie voor een etentje, ook om enkele werken van jouw hand te bekijken.
In mijn agenda had ik genoteerd op 27 Oktober: “Reudink Hert en Schilderijen”.
Jij haalde ons op bij station Sachsenburg, ik met knikkende knieën voorin naast jou, geen oog voor de geiten die de weg versperden. Blij dat we op het erf van Vulvo Angerer Nigglai konden uitstappen. Warm welkom van Els.
Heerlijk gegeten, ook wat gedronken, veel gelachen.
Ook serieus gepraat. Typisch voor mensen van een zekere leeftijd en daarmee wijsheid: Wie blijft in Oostenrijk als de ander overlijdt? Voorteken?
Dan gaan wij voor twee weken naar Nederland. Jullie plannen net voor de kerst te gaan.
Eergisteren dan telefoon van Els: Jan is vannacht overleden.
Een koud feit, staat vast, niks meer aan te doen.
Els kunnen we straks warm knuffelen.
Jij bent er ook nog voor ons. De schilderijen in ons huis. Nog meer de herinneringen aan de mooie momenten, die wij mochten delen. Het waren er niet eens zoveel, maar wel heel fijne. Dank hiervoor.
Hans
Veldhoven, 22 November 2024.
